Sevgi Ve Nefret Şiiri - Hasan Hüseyin Be ...

SEVGİ VE NEFRET

gözlerime derman olasın diye sevmiştim
nicedir kör ettin gidişinle

aşka aşık bir dal gölgesiydin
düşümde karabasanım olana dek

yeni bir ev istemiştim gönül bağında
bataklığı mesken eylemişsin meğer

yalnızlığıma uğrarsın umuduyla sarılmıştım
bilemedim bunca yıl yalnız bırakacağını

bir rüyaydı kendimi en iyi hissettiğim halimdin
kabusların en büyüğünü yaşatana kadar

iyi bir insanım diye iyiliğimi buldum derken
kötülüklerinin harabesi çöktü üstüme

her yeni çözüme dayalı hamleme
daha da beter ettin attığım her adımla

dili sevgi dili sevgilim saydım
zehrinle yaralımın kabuğunu soyana dek

sana kavuşmamın kupası yoktu bende
sense tüketmeyi zafer madalyası sayarmışsın

tek bir damla su içmekti çölünde sevgim
kirpiklerim yanıncaya alevlerini hissetmedim bile

çocuğumdun çocuğundum kimi zaman
piç gibi ortada bıraktığın güne kadar

sevginle dünyanın her yanındaydı hayatım
dört duvara layık gördün oysa

daha ne yaşamıştık doymamıştım gülüşüne de
bedduaların örümcek bağladı her yanımda şimdi

bir ömür kahkahalarımdın dudaklarımda biledim
her gece bir ağıt okutacağını

bir düştü belki tombul çocuklarımız olmayacaktı
bir de uyandım ki içimdeki çocuğun katiliymişsin

nasıl da güzel gelmiştin birden bire her yanıma
nasıl da gittin cehennem ateşine atıp bir

yolculuğa çıkmıştık ki sendin yolun tatlısı
yer yarılıp karanlık dehlizlerine atana dek

bir lokma bir hırkayla sevmiştim
saat koleksiyonunun kutusu bile değilmişim oysa

seni seviyorum demeyi şifa sayardım kendime
sevmedim, nefesin, canın değilim gününe kadar

seninle doğmuştum en güzel çocukluğumdun
gençliğimi göremeden öldürdün pes sana

anne de olamadın baba da olamadım
babalarımızın mezarı da fayda etmedi içince

sonsuz hayata kavuşacağım dediğimdin
altın kadehteki zehrini içirene dek bir su

damlasıydım hiçliğin deryasında aşkımla
cennetimi alev alev yakıp yıktığına güne değin

bir okyanus misali dalıp yüzerdim sende
bataklığının alevlerine gömdün de ne oldu

gelirsen ıslığınla koşardım kollarına
kulaklarımda soykırım marşların çalmakta artık

elma dersem çık armut dersem de çıktı bizim ki
kestin kolumu kanadımı dal dal

bir kahve zamanıydık kırk yıldı en az
siyanüre doyursun saolasın, var olasın

öğleden sonra bir baloda tanıştık masalındaydık
giyotin dilin boynumu uçurana dek

şuraya buraya yazıyordum ben ve sevgilim diye
bir yabancı bile değilmişim nazarında

davul zurna eşliğinde bir halay sevinciydik
cenaze marşımın bestecisi ne ara oldun

Paris aşkı derlerdi dar gelirdi, dünyaya bedeldik
lağım çukurlarına gömmeye çalışırdın oysa

sonbahar olurdu ilkbahar aşkımızla
yazımı kışa çevirmeyi makbul görür oldun

gerçek sevgi, gerçek aşk avuçlarının arasındaydı
tırnaklarındaki yalanlarla tanışana dek her

günaydın, iyi geceler canım canıma can katardı
öğrenemedin ne gece ne gündüz canım demeyi

sağlık, mutluluk, huzur dilerdim her gün
ömrümü kemiren kanserimle adaşmışsın oysa

sonbahar geldi diye sevinirdim geleceksin diye
çoktan kapıya pencereye getirmişsin karı, fırtınayı

bir dağ, orman, deniz huzuruydu gözlerin
sıkış sıkış binaların bodrumlarına hapsettin

birdenbire bağladın, aşık ettin bir ömür saydım
gündelik eğlencenmişim nasıl da kandım

bir bilge, bir deha diye severdin
cahilliğinle aça aça bitirdin kurşun kalem misali

çıkarmazdın odanın baş köşesinde
meşgule aldın kağıtlarını değiştirdin değiştireli

seni seviyorum kalbim deyişine inandım
enseme basıp nefes alamıyorum dedikçe bastın

ben ve canımın dünyası diye yaratırken
dar ettin dünyayı canım çıkana dek

yüreğim aşkının köyüne taşınmıştı
gün geldi şehirleri dar ettin

her an yüreğindeki sevgiyi hissederdim
yüreğimin tüm yaralarının kabuğunu soydun lakin

geldiğin gün hayatımın en iyi günüydü
yıllar sonra çekip gittin zehirlendiğim gün oldu

severek asla bırakmadığım el de senindi
kafama sıkıp giden el de senindi

sensiz günüm olmasındı umudum
gidip de gelmeyen sonsuz karamsarlığım oldun

HASAN HÜSEYİN BEYDİL
28.11.2020