Hani çocukluk aşkı deyip hatırlarız bazen!
Gülümseriz kendi kendimize.
O aşklar,saf doğal aşklardı... içimizde taşıdığımız.
Sabaha kadar uyumaz, gözlerimiz açık, içimiz heyecandan kıpır kıpır olurdu.
Bir görebilsem, ah elinden tutabilsem,diye düşünürdük…
Platonik aşklar olurdu, çoğu zaman bunlar…
Yalnızlığın içerisinde kendi kedimize, sevdiğimiz aşkımız vardı..
İstanbul bana hep seni hatırlatıyor.
Çünkü onun gözleri de en az seninki kadar yeşil.
Hala, gülümseyen bir lale gibi
bana sürgününü gönderiyorsun
dört yanı çevrili bir kale gibi
Devamını Oku
Çünkü onun gözleri de en az seninki kadar yeşil.
Hala, gülümseyen bir lale gibi
bana sürgününü gönderiyorsun
dört yanı çevrili bir kale gibi
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta