Sevgi üzerine bir şiir yazmak

Hani çocukluk aşkı deyip hatırlarız bazen!
Gülümseriz kendi kendimize.
O aşklar,saf doğal aşklardı... içimizde taşıdığımız.
Sabaha kadar uyumaz, gözlerimiz açık, içimiz heyecandan kıpır kıpır olurdu.
Bir görebilsem, ah elinden tutabilsem,diye düşünürdük…
Platonik aşklar olurdu, çoğu zaman bunlar…
Yalnızlığın içerisinde kendi kedimize, sevdiğimiz aşkımız vardı..
Hiç kimse anlamazdı bizi.
Sesimizi,hıçkırıklarımızı…
İçimizde turardık öfkemizi.
Yastığa dökülen göz yaşları vardı…
Acaba oda beni düşünüyor mu?
(Tanıyor mu beni demek daha doğru olurdu?)
Ya nasıl anlatsam derdimi, acaba ne der?
Ya kabul etmezse…!
Ya bana kızarsa…!
Cesaretsizliğin tarihini yazardık, çocukluk aşkımızdan…
Elimiz kolumuz titrerdi,O’nu gördüğümüzde.
Boğazımıza bir şeyler düğümlenirdi konuşurken.
İlk teklifte…
Sonra yüzümüzün rengine gelince…
Boğa güreşlerinde,Matadorların tuttuğu kırmızı örtü varya…
İşte ona benzerdi yüzümüz…
Utanırdık…
Çünkü gerçek sevgi vardı içimizde.
Saf doğal sevgi…

Yazarı;F.BAYCUMAN
(ANTROPOLOG)

Not:İzinsiz yayımlanamaz!