Sevgi Üzerine Şiiri - Hamiyet Yoncalık

Sevgi gül bahçesi letafetliğinde,
Sevgi derunimde solmayan güneş gibi.
Kime ve kimlere verilecekti! ?
Hakkımıydı sevgiden yoksun vicdanların,
Paylaşılması gereken sevgiyi almaları.?
Yoksa ruha can katıcı sevgiyi,
Nihayetsizliğemi adamak gerekirdi? ! .

Sevgi mükerrem elmas niteliğinde.
Verilmesi gerekiyorsa şayet,
Korumasını bilene verilmeliydi.

Şöyle der, içimdeki sonsuz sevgiyi sunan,
O kimseyi buldunmu asla kaybetmemelisin.
Ver ki kıymeti artsın bir kat daha,
Ve hasıl olsun sevgiyle tüm mutluluklar...

İçinde sevgiyi yaşatanlar tanıdım.
Sevgiyle yoğrulmuştu mutluluk hamurları.
Şimdi içimde bir şekil almışki,
Ummanlar kadar.

Sormamalıydı bana, sevgi nedir, nerdedir?
Sevgi anahtarını bulamayanlar.
Habersizki bir yığınki kalplerindeki fezadan..

Sevgi fıtratı ki tüm ruhlarda,
Hey hat! kimler nerelerde tüketmekte,
Pervazsızca harcamaktadırlar,
Gizemini çözemedikleri sevgiyi.
Geceler kadar sessizlikte,
Ay ışığı kadar yoğun bir sevgiyi.

Cümleler kafi gelmiyordu artık.
Sevgiyi anlatmaya...
Zira bilirimki kainat varolmuştu sevgiyle,
İnsanı yaratmıştı merhametli Rabbim.
Belki sevgiyi öğrenebilirler diye...
Çünkü O sevgilerin sevgilisi
Kalplere nakşetmişti adıyla sevgiyi...

Neler yoktu ki sevgi iksirinde,
Dostluk, kardeşlik, mutluluk, fedakarlık,
Huzur, güven, saygı...
Ve artarak çoğalan verimli sevgi.
Hakikate ulaşamayanlar çözemediler,
Anlayamadılar zulmetler içerisinde,
Aydınlığın olduğunu...

Sevgiyi, nefreti yaratan Rabbim,
Seçme iradesini vermiştir insana.
O halde içinde nefreti barındıran kalp,
Tüm olumlu duyguları kaybetmişti.

Seçme iradesini kaybeden insan ki artık,
Seçilmeyide kaybetmişti, ne yazık! ! !