Sevgi Sokağı Şiiri - Gökhan Gürsu

Sevgi sokağı

Kalbimden geçen yolların sonunda
Adın yazılı levhalardaki sokaklarına çıkıyorum,
Sokağın başındaki ahşap cumbalı köşkte,
Siyah beyaz bir mazide,
Çanakkaleye yolluyor Kemalini Zeynep

Bir kere bile tutamadığı ellerinin sıcağı,
Gülerek yolluyor aşkını ölüme,
Biliyor ki aşk ölmez,
Ölene kadar beklemiş Zeynep asla gelmeyecek Kemalini
Biz oraya sevda köşkü derdik.

Eski bir okulun karşısında bir macuncu var,
Biz 40 senelik çocukların gördüğü,
Yeme o pis şeyi diyen annemin sesi kulaklarımda,
İnadına yerdim Hasan amcanın macunlarını iştahla,

Hatice teyzenin kara incirleri yine orada davetkar,
Matematikten hep çakan ben incirleri araklamanın üstadıydım,
Sahte kızmalarına uyuz olurduk cimri derdik ona,
Hiç görmedik o munzur gülüşünü,
Öldüğü günden sonra kesilen incir ağaçlarından sonra,
Hiç kara incir yemedim.

Kalbimden geçen yolların sonunda,
Bir anda olsa çocuk oldum yeniden.
Yeniden doğmaktı sana rastlamak,
Hayatı başa sarmak gibi bir şey,
Ben hayatın caddesine senin sokağından yürümeye başladım
Adı sevgi sokağı olan