Sevgi Şehidi Şiiri - Ahmet Kısa

Gene efkâr duvarını aştım dün gece,
sayamadım kaç kez derin derin ah çekişimi...
Ben sensiz, gecem sessiz...
Rakım renksiz, ümitler çaresiz...
Meze yaptım çilingir soframa yokluğunu...
Sek içmek istedim terkedilmişliğime...
Ama ne mümkün...
Yanımda olmayışına sancılanınca yine gözlerim,
susturamadım feryadını gözbebeklerimin...
Ağlamaklı yarıştılar sabaha dek...
Kızıştıkça amansız yarış,
damla damla fesat karıştırdım ihalesine aslan sütünün...
Gözyaşlarımla halkalandı anasonun kör kuyusu...
Ağardı rengi mübareğin...
Kıskanmıştı belki de tepemdeki kırçıllı pamuk tarlasını...
Saatler ilerledikçe,
karanlıkta mayalandı kurşuni hayallerim,
loş umutlar, kapkara kabuk bağladı kanayan yüreğimde...
Dudaklarının pembesini içtim buğulanan kadehimde...
Hep son elvedanın,
çıkmaz sokağına odaklandı kısık bakışlarım...
Her şeyimdin...Ruhumdun sen benim...
Sessizce çıkarken can çekişen bedenimden,
duyamadın son nefesimde dudaklarıma yazdığım ismini...
Göremedin göz pınarlarımdan akan resmini...
Anlayamadın kalbimden silip atamadığım sevgini...
Artık cansız bir hayâlim ben, gariban mezarlığında...
Ama hâlâ çürümedi dudaklarım, gözlerim ve kalbim...
Biliyorsun gerçek sevgiler ölmez,
Sevgi şehitleri asla çürümez canım sevgilim...