Sevgi Saygı Sövme

Bu dünyada yaşam tarzı üç imiş
Önce sevme sonra sayma demişler
Yaşlanıp ta piri fani olunca
Geri kalanına (sövme) demişler.

İnsanoğlu bu dünyaya gelince
Gençliğinin doruğuna erince
Delikanlı yirmisine gelince
Dilinden sevgiyi düşürmez imiş.

Evlenip de çoluk çocuk olunca
İşlerini düzene koyunca
Yavaş yavaş yaş altmışa varınca
Parasını sayarak gönül eylermiş.

Yaşı ilerlemiş bitirmiş işi
Artık zavallıdır ihtiyar kişi
Rüya gibi geçmiş yaşı yetmişi
Geçmişini hatırlayıp sövermiş.

Ailede mutluluğu bulmazsa
Çoluk çocuk hatırını sormazsa
Malından mülkünden hayır görmezse
İnsanın hayvandan farkı yok imiş.

Ömür bitip can kuşumuz uçunca
İmam geçip namazını kılınca
Nasıl bilirsiniz diye sorunca
İyinin kötüden farkı yok imiş.

Süleymanım ağladın mı güldün mü?
Sıhhatin nimetin kadrini bildin mi?
Kalbindeki kiri pası sildin mi?
Silmedinse çok konuşmak boş imiş.

(Odense, 2002)