Sevgi Pınarları Şiiri - Salih Özalaşan

Ben karlı bir dağdım
Başı daima dumanlı, ğöğe uzanan
Bulutların yaklaşmaya korktuğu
Başı arşa değen zaman zaman
Ben bir kara yeldim
Estiğinde önünde kimse duramayan
Zirvelerde koca bir çınardım
Dallarına kartallar konamayan
Ben bir aslandım yelesi savrulan
Kükrediğnde sesi karşılarda yankılanan
Gözü kara, tanrıdan başkasından korkmayan
Yüreği sevgi dolu, sevgiliye aciz her zaman
Ben çağlayan bir nehirdim
Göletlerinde ceylanları sulayan
Belanın belasıydım hemde tescilli
Bir mavzerdim, ama kurşun atmayan
Şimdi bir hiçim, hayattan zevk almayan
Yüreği cehennem, bir katre sevgi kalmayan
Mürekkebi bitik bir kalem, sevgi yazmayan
Yüreğinde bir ihanet, başı öne eğik
Savrulup gitmişim, beklentim yok yaşamdan

Karlarım erimiş dağlarımda
Yağmuyor sevda yağmurları
Ceylanlar koşmuyor yaylalarında
Kurumuş yüreğimle birlikte sevgi pınarları
Dinmiş başımda esen deli yeller
Göremezsiniz korkusuz, kükreyen aslanları
Ağaçlarım öksüz, ıssız kaldı gölgeler
Kuşlar başka dağlara yapıyor aşiyanları
Çınarlarım yarışmıyor artık bulutlarla
Başım öne eğik, görmüyorum arşı
Dallarım susuz kurumaya ramak var
Konmuyor artık şahini kara kartalı
Bir çöl kadar sessiz
Kopmuyor zamansız kum fırtınaları
Adını yazmıyor artık sevgililer
Unutmuşlar, zamanı kaydettikleri ağaçları
Yağmur yağmasa oluyormuş
Sadık toprak besliyormuş çınarları
Her şeyin kaynağı bir yudum sevgi
Hayat durdu, kuruyunca sevgi pınarları

Y.Tarihi 26+27-08-2003
Salih Özalaşan