SeVGi ÖyLe bir şey ki… Şiiri - Leyla Işık

Günün aydınlanan yüzüne eşlik ediyordu ötüşleriyle kumrular. Yağmur önce kokusunu, sonrasında sesini duyurdu bir melodi gibi. Gecenin pası ağzımda, yarıaçık gözlerimle sevgi denizinde kulaç atıyordum yine. Güne karışan onca sesin içinde son sözlerindi kulaklarımda yankılanan.”SENİ SEVİYORUM”… Ne kadar zamandı duymayalı bu iki sözcüğü…

Suskundu yüreğim, Tel örgülerinde sevmenin yasağına dolanan, asmanın filizi gibi sarıp sarmalasa da sevgim “Ben de” diyemedim…
Biliyorum sevmenin kuralı yok!
Yüreğe “dur” demenin,“Sus” demenin yararı…
Hep uzanır kolları, tutunacak bir yürek bulduğunda içine sığar mı düşünmeden, hesabını yapmadan bazen.

Sevmenin hangi mevsiminde, hangi zaman aralığında kalmıştı duygularım? Ve neden hep ayrılığa kurulmuştu sevgiler? Unutmuşken,
Korkudan sımsıkı yumduğum gözlerimi, kilitlediğim yüreğimi araladın yeniden.

Güneşin yaşam verdiği gibi. Anlam kazanıyor her şey.
Duvarların rengi Pembe, perdeler çiçekli miydi?
Saksılarda boynu bükük değil miydi menekşelerin,
Kumrular hep böyle mi öterdi?
Ve yağmurlar çisil çisil mi yağardı incitmeden?
Duyduğum Mutluluk çığlıkları mıydı yan evden,
Gözlerim hep gülümser, Çerçevelerde renkli miydi resimlerim?
Simitçi… Eskici hep bu saatlerde mi geçerdi sokaktan, bağırır mıydı?
Ayırtına vardım yeniden
Sevgi öyle bir şey ki…
Hiç beklemediğin bir anda vurur seni tam onikiden.