Sevgi İsotu Şiiri - Zennehar Yılmaz

Güdemedim rüyalara kar beyaz kuzuları Sessizlik yine kapsıyor gecelerin uğultusunu Unutmak yetişmiyor verimsiz toprağım Hüzün perdeleri kısacık kaldı kocaman pencereme Çekmeye çalıştıkta geriye gidiyor Tıpkı adımlarımın sana koşmak arzusunda olup Geri geri gitmesi gibi… Doğadan almış demini içimdeki hüzün çeşmesi Suyu çekilecek diye ödüm kopuyor Damarlarımdaki sen kokan kanı kalbime akıtmak istedikçe Kuruyacak diye ürkek davranışlar sergiliyorum Hep ama hep bu yüzden sitemim kendime Neden bu ödlek korkak ürkek bakışımdaki sevgi yansıması Canlanır her bahar güzden solan yaprağım Demlenir gibiyim nisan yağmurunda Ilık ve ıslatan nağmeleriyle ruhuma damladıkça İşleyişi nakış gibidir miras kalırcasına yarınlara Örneği yok anlatısı çok karmaşası yok aslında Ama çözemeyen benim galiba kalbimde yaşattığımı Gözümden yansıtamıyorum yeterince Tarif etmeye çalıştıkça yeni yeni baharatlar gereksinimi duyuyor Sevgide sevgiyle yapılan yemek gibidir Sevgiyi de baharatlamasan ne tadı olur ne içini yakan acısı Benim içimin bu kadar çok yanışı bu yüzden Eksik değil sevgiye isot, u fazla katmışım İşte bu yüzden ne benden kopup ayrılabiliyorsun Ne de vazgeçmek için çaba sarf edebiliyorsun…