Sevgi Işığı Şiiri - Mehmetcan Tekin

Karanlık çölün ayazında eser buzlu bir rüzgar,
Bilinmez gölgeler, soğuk kumlara yansır, yok olurlar.
Sisli dağlar, donmuş ruhların gizemini vurgular,
Yankılanır sesler ay ışığının ulaşabildiği her yere kadar.

Büyük ve görkemli bir ışık bozar çölün sessizliğini,
Güneş ışığındaki sıcaklık hep getirdiğidir sabahın.
Bu aydınlık hiçbir şeydir bu gizli ve soyut yaşamın,
Yine karanlık sis, yok edenidir bu parlak ışığı...

Tekrar gece kanatlarını açar umutsuz vadiye,
Ve sürekli ilerlerler, hiç bilmedikleri ışığa...
Bundan böyle amaçları yoktur,
Bundan böyle güçleri yoktur,
Bundan böyle özlemleri yoktur,
Amaçsız yol alır ve çölün büyüsünde kaybolurlar...

Işığın sonuna ulaşırlar,
Göz kamaştıran mavi ışık, her şeyi bitirir…
Ve onlar bu amaçsız yolda yok olurlar.
Onları geri getiren ancak sevgidir,
Sevgi ise; onların yüreklerindeki kuytu bir yerlerdedir...