-Sevgi İşçisiyim Ben Şiiri - Mehmet Yücel

Sevgi işçisiyim ben.
Harıl harıl çalışan.
Kazma kürek...
İsteyerek, bilerek...
Vurdum toprağına kazmayı.
Taş çıkmış ne çare.
Kaya çıkmış ne çare.
Kas katı kalplerde sevgi aradım.
Hışımla, umutla, yılmadan...
Darılmadan, kırılmadan...
Ta ki yürek olmadığını görünceye dek.
Ta ki boşluğa düşünceye dek.
Ellerim nasır oluncaya dek.
Paramparça oluncya dek.
Pes etmek olmadı hiç.
İşçisi oldum olalı sevdanın.
Dumanlı her yanım.
Karlı her yanım.

Sevgi işçisiyim ben.
Elleri boşlukta olan.
Gide gide kaybolan.
Yorulmaya ibret.
Darılmaya ibret.
Sabahsız gecelere inat.
Doğan güneşer bilir.
Yağmurlar, çamurlar, boz kırlar.
Ormanlarımı feda ettim bir tek ağaç için.
Meyve versin diye, Çağla döksün diye.
Gel gör ki sevda ne çok uzakmış.
Gel gör ki ne çelişkiler içindeyim.
Şahlanan bir yürek yetmiyor artık.
Damarlarda donmuş kanın yüreğe faydası ne.
Konuşan kalp olmasa nasıl susar beyinde ki düşünce.
Lal olmayı ben mi istedim.
Sus pus olmayı ben mi istedim.

Sevgi işçisiyim ben.
Yüce dağlardan katar katar kopan çığa dönmüşüm.
Efkar pusan, hasret pusan.
Özlem çöllerinde.
Şiirlerde, türkülerde...
Avaz avaz, dalga dalga.
Pusatsız...
Zamansız, amansız.
Ve bir o kadar görkemli.
Bir o kadar sitemli...
Sen dilenci sandın beni biliyorum.
Sen kapı kapı dlaşan sandın beni.
Sen el açan sandın beni.
Bırakıp kaçan sandın beni.
Oysa ben uçuyorum sevdaya.
Bir kanat çırpışım var ki.
Göreblisen keşke.
Yürek gözlerin olsa keşke.