Sevgi Güneşi Şiiri - Ömer Şamil Velioğlu

Vakit ayrılık vakti
İnsanlar doluyor avluya oluk oluk
İkindi vakti, yağmur altında
Annesiz yetim bir çocuk
Bakışları derin, boynu bükük
Sevgi pınarı kurudu, farkında
Sessizce yürüyor sevgilinin mezarına
Hem ıslanıyor hem ağlıyor
Biliyor dönüşü yok bu gidişin
Ana kucağı yok bir daha
Ve tabut, omuzlarda geliyor
Her adım sanki bir yok oluş
Ağızlara kilit vurulmuş bu vakit
Bir ağacın arkasına sinmiş
Ağlıyor
Annesiz yetim bir çocuk
Kapanıyor mezarın üstü yavaş yavaş
Kefenin üstüne damlayan
Bir avuç gözyaşı
Sevgiliye son hatıra
Ve toprak kapı kapanıyor
Dağılıyor kalabalık sessizce
Usul usul koynuna giriyor mezarın
Hep başını okşayan o kolu arıyor
Ama nafile
Hüküm verilmiş
Ömür boyu sevgisizliğe mahkum
Henüz on üç yaşında
Annesiz yetim bir çocuk
Sessizliği yırtan bir uğultuyla
Sevgilinin koynunda ağlıyor
Ve bir söz yükseliyor semaya
Anayı kaybeden yürek
Mevsimlerin hep kıştır artık
Baharı bir daha sakın bekleme
Çünkü sevgi güneşi yok artık

(Sevgi güneşi olan anayı kaybetmiş bütün yüreklere)