Sevgi Elbisesi Şiiri - Dünya Yükünün Hamalı

SEVGİ ELBİSESİ’NİN SIRRI

Gönlün bir tapınaksa sevgiyle dolu,
Merhamet nuruyla aydınlanan o mahfili,
Saygı rüzgârıyla titreyen ince dallar,
Anlayış ve hoşgörüyle örülmüş görünmez iplikler…
Birlik ve kardeşlik, kutsal bir ayin gibi,
Sarmışsa seni, giymişsin SEVGİ ELBİSESİ’ni.

Vicdanın sessiz çığlığı,
Ahlâkın kadim harflerle yazdığı kitap,
Erdem, namus, onur ve haysiyet
Birer yıldız gibi parıldar ruhunun sonsuz gecesinde,
Terbiye ve haya ise o kutsal örtünün dokusu,
Sen kutsanmışsın, sarmalanmışsın SEVGİ ELBİSESİ’ne.

O elbise giyen insan,
Zamanın ötesinde bir ruhla dokunur dünyaya,
Hesapsız, kitapsız, beklentisiz,
Çıkarsız, sadece varoluşun saf akışıyla,
Kurulur insanı insan yapan bağlar,
Ve çok az incinir, çok az kırılır.

Ama giymeyenler var o elbiseyi,
Kara gölgeler gibi dolaşırlar,
Sevgi tohumunu kurutan,
Hakaretle, alayla, küfürle yakan,
Nice yürekler hasretle yanar,
Nice ruhlar kaybolur o karanlıkta...

“Sevgi elbisesi giymemiş insanların sevgisizliğinde yanmış,
onursuz davranışlarında kırılmış,
vicdansızlıkla incitilmiş nice yürek vardır
bu dünyada…”