Sevgi Dağıtabilmek
Zamanın kuytu kıvrımlarında filizlenen sevgi tomurcuğu açtıkça, dünya’nın daha çok yaşanır olacağı kuşkusuzdur. Ellerin dokunuşu, gözlerin bakışı, sözlerin okşayışıyla Dünya dediğimiz şu misafirhane, mimarının gerçek gayesi doğrultusunda kullanılır hale dönüşecektir, insanın birazcık gayret ve özverisiyle.Zaten yaratılışta ki gerçek mana da bu değil mi?
İnsanın insanı sevmesinden başlayarak, bu yelpazeyi genişletmek ve bütün varlıklar üzerine hakim kılmaktır gerçek sevgi. Menşei kalp, yolu göz, mekanı mevcudat.
Şu ırk, bu milliyet, o renk ve falan meslek demeden insana karşı hadsiz sevgiler neden bayraklaştırılmasın ki? Birazcık düşünüldüğünde kin ve nefretin asıl zarar verdiği yerin çıkış noktası ve kaynağının olduğunun tespiti zor olmasa gerek.
Kavanoz içerisinde ki baldan, dışarısındaki arının gıdalanma çabasına teşbih edebiliriz bu olayı. Baldan zerre miktarı eksilmemesine rağmen, zaman ve gücünü boş yere heba etmek belki arı için doğal olsa da, insan için düpedüz ahmaklıktır. Zira insan hisleriyle değil, aklı ile hükmeden tek varlık olma özelliğine sahiptir.
Şems Tebrizi ve Mevlana Celaleddin-i Rumi’nin muhabbetleri derecesinde bir başka dostluk numunesi gösterilemeyeceği bazı tarihçiler tarafından kaleme alınır. Öylesi muhteşem bir dostluk ki, adeta yaşadıkları dönemde dillere destan olmuştu.
Ne var ki Mevlana’nın öğrencileri bu olağanüstü sevgiyi kıskanıp, cinnet noktasına ulaşmışlardı. Ta ki bir gece sohbetinde ansızın lambayı söndürüp Şems Tebriz’i boğmalarıyla Mevlana’nın sevgisini yok ettiklerini sandılar.
Yüz lira maaşlı kibar bir adam.
Evlenir, sedire taşınırlar.
Mektuplar gelir adreslerine:
$en Yuva Apartmanı, bodrum kati.
Kutu gibi bir dairede otururlar.
