Sevgi Çölü Şiiri - Tansu Helene Guzel

Ah kalbim,
Uğruna nice cenklerden geçtim de, bir sana yenildim.
Sevmek mi yük oldu o taş yüreğine,
Yoksa varlığım mı zora vurdu hayatını?
Yalnız mıydım bu yolda,
Yoksa dost görünen bir gölge miydi yoldaşım?

Sesimi duyasın diye her yolu aştım,
Sense sağırlığını kâr bildin, suskun kaldın.
Korkak bir ademdin sen,
İçindeki çaresizliğe hapsolmuş yaralı bir çocuk.
İyileşmek için yanıp tutuşan,
Ama şifayı elinin tersiyle iten bir inatçı ruh…
Eksiklerini kibirle örttün, kimseler görmez sandın;
Hareketsizliğini kalen ilan ettin, sarsılmaz sandın.

Tüm dünyayı karşıma aldımda, bir sana mağlup düştüm.
Çırpınışlarımı duyan en sağır sen oldun belki de,
Gözyaşlarım damına yağan yağmura karışırken,
Cam arkasında izleyen sendin.
Sevgimin nehrinden nasibini alıp,
Duygularımı kurutan senin o acımasız kalbindi.
Yalnızca ışığımda yolunu buldun,
Ama ben solduğumda ardında bıraktın beni.

Yazdığın bu sahnenin mağduru kendini ilan ettin,
Kötü rölü bana bıraktın.
Oysa gerçekler, ikimizin sırrıydı.
Oysa bu hikâyede galip yok,
Kaybettik ikimiz de.. en çok da sen!

Anladığında, yüreğinin acısı benimkine denk düşecek,
Ama sevgi çölümle karşılaşacak ruhun;
O zaman daha da kahrolacaksın.