Sevgi Celladı Şiiri - Fatma Selcen Bahçeci

Gözlerimden akan yaşlara karıştı gitti, onunla olacak yarınımın umudu.
Yaprak olsam titrerdim, rüzgarıyla yıktı geçti dünümüzü unuttu.
Yasaktı onun giz bahçeleri giremezdin , bende aramazdım bir kusurunu.
Şimdi düşünüyorum, bir insan nasıl sever celladının kokusunu?

Din gibi dogmaydı belki de aşk, soramazdın soru.
Tek taraflı çabayla da olmuyor gel, sen “bizi” koru.
İnsan yanında olmak isteyince nedenleri, istemeyince bahaneleri olur.
Sen de bir yerde haklısın, insan insanlığını kaybedince egosu ile varolur.