Sevgi Ağacı Şiiri - Feyzullah Evcil

Kurumaktadır
Üzgüntüsünden,
Sevgi ağacı....
Meyve de veremez olmuştur artık...
Birkaç dalı kalmıştır yapraklı....
Oda hüzünlü bir barak havasında
Yok olacaktır belkide.....
Kökleri uzanır yerin altında,
Sevgiyi ve suyu arar arar arar...
Yaşamını devam ettirebilmek için...
Kömür karasıdır köklerinin rengi.....
Bir taşı bulur yer altında
Sevgi sanır onu sarılır,toprakla bir.....
Sahte ışıltısının görkeminde....
Emek verir hep sevgiyle,
Su alacağım diye taşlı topraktan...
Ama nafile.....
Yanar bedeni susuzluktan....
Yavaş yavaş kurumaya başlar.....
Ama yine umudu vardır ve sevgi çığrışları!
Derki; kuru dallarım bir dinlengeç olsun.....
Hiç olmazsa,
Sevdalısına giden,
Sonrasında bulamadan dönen,
Yorulan kuşlar için....
Düşünür;
Kurursam da bedenim işe yarar.
Bir zaman belkide....
Yuva kurarlar bedenimi oyarak.....
Çoğalırlar ürerler...
Seslerini dinlerim ufacıktan büyüyene dek...
Sonrada uçar giderler özgürlüğe doğru...
Yaradılışları gereği....
Riyakar değildirler degilmi?
Biz insanlar gibi