SeVGİ.. Şiiri - Sema Zincir Kanmış

sevgi;
içimizde/dışımızda
karanlıkta/aydınlıkta

hep içimizdeki ışıkta...

sevgi/sen
sevgi/ben
sevgi/biziz sonuçta,
sevginin ta kendisiyiz aslında...

sevgi; özüdür insanın ve hiç bir zaman kontrolü elimizde olmayan!

sevgiyi yapamazsın,
sevgiyi talep edemezsin,
sevgiyi idare edemezsin...
saadece yoğurup, şekil verebilirsin, emek verebilirsin...

sevgi/şevkat,
sevgi/anlayış,
sevgi/ilgi,
sevgi/içimize dolan bir ışıktır...

sevgi; annemin sımsıcacık kollarında, vita tenekelerinde yetiştirdiği rengarenk beganyalarda, sardunyalarda, küpe çiçeklerinde...

sevgi; bir çocuğun gözlerindeki masum pırıltılarda, ay ışığının denize vuran şavkında...
alazlanmış akşamın bulutları yakan kor alevinde...
bir martının bembeyaz kanatlarında,
bir tamburun nağmelerinde...
yürekleri titreten, ezgin bir türküde...
pencereye konan kelebeğin, özgürce uçuşan kanatlarında,
cıvıl cıvıl şakıyan kuş seslerindedir.

sevgi; Sakızağacı sokağında üç katlı, beyaz yağlı boyalı, ahşap evimizin anılarında... Madam Virgin'in yoğurduğu paskalya çöreklerinde... çocukken kardeşimle paylaştığımız yatak odamızın denize bakan penceresinde lodosun getirdiği cama yapışan tuzlu su lekelerinde...

sevgi; babaannemin, mutfağa bakan bahçede, iplere dizdiği çirozlarda... sahilde; denizin narin kumlarında, istiridyelerde...

sevgi her daim burada, ve bir nabız gibi atmaktadır... Pastoral bir senfonidir, rüzgarla elele tutuşmaktır!

15.08.2010/SAROZ