Sevgi Şiiri - Mehmet Dayan

Yıllarca her insanın dilinden ayrı ayrı anlam taşıyan sözcükler döküldü sevgi için. Ayrı dilde ve ayrı ırkta yaşayan tüm insanların yaşadığı, ama somut bir tarif bulamadığı sevgiyi güzel bir duygu diye tanımlayanlarda oldu. İki kişi arasındaki iletişim bağı diyen de oldu. Bu sihirli sözcük her insana bir başka görünür. Herkes bir tarif bulmuştu kendisine. Ama herkesin tarifi değişikti. Çünkü herkesin sevgiye bakış açısı farklıydı. Bazıları için çok şey anlatan sevgi, bazıları içinse hiçbir şey ifade etmeyebiliyordu. Ama yıllarca toplumda sevgi uğruna çekilen çileler anlatıldı. Sevenlerin sevgi uğruna çektiği acılar ve çoğu da yıkılan hayallerle beraber yok olan hayatlar anlatıldı. Ve anlatılmaya da devam ediliyor. Toplumu toplum yapan en önemli faktör sevgidir. Sevginin olduğu yerde insanlar, her şeyi sevgi kabuğu içinde halletmeye çalıştıkları için tarih sahnelerinde de en önde gelirler. Ama sevgiden mahrum olarak yetişen bir toplum, aşırı kindar ve bencil olarak yaşadığı için sadece egoist insanlardan oluşur. Ve bunlar hiçbir başarıya imza atamazlar. Hayatta başarı elde etmek için her insanda bir nebze olsun sevgi olması şarttır. Zaten toplumu toplum yapan ve bir arada beraber yaşamayı gerekli kılan en önemli kural da sevgidir bence. İnsanların ilk günden beri birbirlerine karşı sevgi ve saygı içinde olmaları toplumun gerekli kurallarından en önemlisidir. Dünya düzeni sevgi ve saygı çerçevesinde yürümeye devam eder. Sevgi ve saygının olmadığı bir yerde insanların bir arada yaşamasından da bahsedilemez. Nedendir bilinmez ama dünya kurulduğu günden beri sevgi şarkıları ve sevgi nağmeleri fısıldanır her dilde. Kelimelerle anlatılmayacak kadar zor olan bu kelime kitaplara da sığmayacak kadar zengindir.
Sevgi değil midir? İnsanları birbirine bağlayan.
Sevgi değil midir? İnsanları şekilden şekillere koyan.
Sevgi değil midir? İnsanları yaşarken öldüren.
Sevgi değil midir? Gecelere inat, uyumadan sabahlatan.
Sevgi değil midir? Ölüm kadar soğuk, ateş kadar sıcak.
Sevgi değil midir? Nice günahsız canlara kıyan.
Sevgi değil midir? İnsanların gözüne bir perde gibi çekilen.
Sevgi değil midir? Gülmeden ağlamayı, yemeden içmeden yaşamayı öğreten.
Sevgidir elbet. Bu sevgi nelere kadirdir.
Bana göre sevgi; Dünyadaki insanların tanım bulmakta zorluk çektiği tek kelime diyebilirim. Ve ilahi aşkı unutturmadan, insanların karşılıklı fedakârlık yapabilmesi, birbirlerini hissetmesi ve birbirlerine karşı dürüst olarak duygularını ifade edebilme sanatıdır. Sanat diyorum, çünkü sevmek başlı başına bir sanattır. Herkes sevebilir, ama yürekten sevmek, baharın yağmuru özlediği gibi sevmek başka, bambaşka anlatılmaz bir şeydir. Sevgi için gün gelir bir can dahi feda edilebilir. Yeter ki feda edilecek cana, seven yürekli bir can buluna. İşte o zaman seven insanın gözüne hiçbir şey gelmez. Ve sevgi o zaman yerini bulur. Şimdi sevginin diğer bir yüzüne göz atalım.
Sevgiyi yaşayanlar, onun uğruna gözyaşı dökenler ve sevdiği için her şeyi göze alıp ama bir türlü kavuşamayanlara gelince; onlar sevgiyi bir başka tanırlar. Onlar için sevgi, gündüzü olmayan gece gibi, karı olmayan kış gibi, çiçeği olmayan bahçe gibi ve sonu olmayan bir hayat gibidir. Kısaca; onlar için sevgi, dünyada yaşarken ölmeyi anlatır. Sevdiği ile cismani olmazsa da ruhi olarak gece gündüz beraberdir. Ama hep engeller, bir değil, bin tane engel çıkar karşılarına. Ama o engelleri göre göre anlatılması imkânsız olan sevgiyi yaşamaya devam ederler. Sevgi için dayanılmaz çileler çekerler ve belki dönülmez hatalar yaparlar. Onları dünyada hiçbir şey sevdiğinden uzaklaştıramaz. Hiçbir güç onları o sevgiden mahrum bırakmaya yetmez. Çünkü onların damarlarında, kan yerine sevgi dolaşır. Onların kalpleri sevgiyle atar, sevgiyle yaşar ve sevgiyle ölür.
Bende kendi bakış açımdan dilim döndükçe sizlere yazdığım şiirlerimde, yaşadığım sevgiyi anlatmaya çalıştım. Çünkü sevgi, bence dünyada tarifi imkânsız olan tek şey diyebilirim. O ancak yaşanması gereken ve anlatılması imkânsız olan bir duygudur. Zaman olur ki insana pabuçlarını dahi ters giydirir. Eğer sevgi, bu kadar güzel olmasaydı, şimdi ne Leyla ile Mecnun aşkı, ne de Ferhat ile Şirin’in aşkı asırlarca anlatılırdı. Ama güzel olduğu kadar acımasızdır. Ve hemen hemen her insanı ziyaret eden, duygular karmaşasıdır. Yıllarca şairleri, şair yapan içlerine sığmayan sevgi deryası değil midir?
Yazdığım şiirler bazen sizleri güldürür, bazen ağlatır, ama umarım aynı zamanda sizleri biraz düşündürür. Çünkü aklıma o anda ne geldiyse, ne hissetimse onu yazmaya çalıştım. Sadece içimden geldiği gibi duygularımı şiir mısralarına dökmeye çalıştım. Yaşadığım şeyleri, anlatamadığım gizli yaramı, kalem ve kâğıda aktarmaya çalıştım. Beni en güzel anlayan ve sessizce derdime ortak olan kâğıt ve kalemimdir. Çünkü beni sorgulamadan dinlemesini en iyi beceren, beni benden alıp bilmediğim o karmaşık ve güzel duyguları beraber paylaştığım yine o kırışmış defter parçalarına yazdığım şiirlerimdir.
Ben de bu nacizane şiirlerimi, sevgiyi pek de bilmeyen, sevginin ve sevildiğinin farkında olmayan taş yürekli birine ithafen yazdım. Olur ya bir gün bu şiirleri okursa o zaman gerçek sevginin değerini belki anlar ve katılaşmış taş kalbi yumuşar. (inşallah)
Bu kaleme aldığım şiirler eğer başka birilerinin de duygularına tercüman olursa ne mutlu bana…
sevinirim. Sevilen seviyorsa sevmek bir başka güzeldir. Bütün mutluluklar sevmeyi bilenler ve sevgi uğruna acı çekenlerin olsun.
Sevgi ve saygılarımla…
evaplarınız için [email protected]