Sevgi Şiiri - Haydar Demoğlu

İçindeki o, cevheri işlemesini bil,
Tanrı; hediye etmiş, sana bunu,
Bu cevherin isimi; 'Sevgi'
Eğer yaşıyorsan;
Öğrenmelisin; sevmeyi, sevilmeyi.
Kaldır; gönül gözünden perdeyi,
Açıl; engin denizlere, açılır gibi...
'sevgi' dediğin;
Engin bir denizin dalgasına, misal ki...
Hayatın umutlarına, tadına ekilen,
Tuzdur gibidir, sevgi...

İşte; ben çekip gidiyorum.
Ruhsuzluğun ve duygusuzluğunla...
Seni, baş başa bırakıyorum.
Umuyorum, geç olmadan anlarsın;
Sevmeyi, sevilmeyi,
Gönül bahçendeki, tomurcuk çiçeklerini,
Filizlendirip, renklendirmeyi…

Sevgi seliyle sula, gönül bahçeni,
Donansın;
Bin bir sevgi çiçeğiyle, dibi köşesi.
Ne para, ne pul ile bu duygu;
Bu; çam ağaçlarından süsülen bal misali,
İnsan ruhundan süzülen bir bal oyuğu...
Gem vurma duygularına,
Tıkama, yüreğinden taşan,
O, sevgi selinin, yolunu.

Bırak ruhunu, serbest bırak;
Kilitleyip, hapis etmiş olduğun,
O,mücevherat kutusundan.
Bırak. Gönlünü,
Gönlündeki duygularını,
Bırak ta,
Kanat çırparak uçsun.
Hayata karışıp, sevgiyle tanışsın,
Sevgiyle coşsun,
Sevgiyle taşsın...
Kulak ver Demoğlu’na
Sevmek ve sevilmek...
İşte budur bu;
Tüm hayatların, tadı ve tuzu,
Bunu, böyle bilmek gerekmiyor mu?
(H.Demoğlu_İzmir)