Sevgi Şiiri - İsmet Barlıoğlu

Bakma sen insanın insanlığına,
Hayvanlar sevgide insandan üstün.
Aldanma insanın candanlığına,
Hayvanlar sevgide insandan üstün.

Bir tek lokma versen olur it köle,
Hiç ihanet etmez nice bir sene,
İster ki uğrunda sürüne, öle,
Hayvanlar sevgide insandan üstün.

Kediyi biraz sev, yüreği senin,
Bir tek gün beslemez ne nefret, ne kim,
Yeter ki okşasın tüyünü elin,
Hayvanlar sevgide insandan üstün.

Kuzu bin sevgiyle meler dolaşır,
Sen nereye gitsen o da ulaşır,
Elinden tuz yalar, koklar, koklaşır,
Hayvanlar sevgide insandan üstün.

Kuşa dost oldun mu kafes gerekmez,
Serbest bıraksan da terkedip gitmez,
Tek kuş sahibine ihanet etmez,
Hayvanlar sevgide insandan üstün.

Binicisi düşse; çekip gitmez at,
Başucunda bekler her an, her saat,
İnsanda mevcud mu attaki şefkat?
Hayvanlar sevgide insandan üstün.

Öküzün yüzünü öpsen hoşlanır,
Bir ömür çift sürsen yine katlanır,
Öküz sevenini ilk anda tanır,
Hayvanlar sevgide insandan üstün.

Develerin kini nefretten gelir,
Çünkü sevilmeyi deve de bilir,
Bir ufak sevgiye deve can verir,
Hayvanlar sevgide insandan üstün.

Sevgi için kahra katlanır eşek,
Yine de başında kırılır değnek,
İsyan bile etmez az dikilerek,
Hayvanlar sevgide insandan üstün.

Kötülük etmezsen dost olur yılan,
Yılanın bir düşman olduğu yalan,
Yok mudur yılanı koynuna alan?
Hayvanlar sevgide insandan üstün.

Dev gibi fil nere, bir insan nere?
İnsan binsin diye fil çöker yere,
Sevgi bir nefretten üstün bin kerre,
Hayvanlar sevgide insandan üstün.

Gıybet, dedikodu yalnız insanda,
Rahat çekiştirir dostun arkanda,
Nefret iliktedir, hasetlik kanda,
Hayvanlar sevgide insandan üstün.

Barlıoğlu sözü sevgiyle söyler,
Nasıl öğütlerse öyle de eyler,
İşte bu iş böyle ağalar, beyler,
Hayvanlar sevgide insandan üstün.

(MÜHÜRLÜ KİLİT ismi altında toplanmış felsefi şiirlerden > 300-302/412)