Seversin Şiiri - Hasan Özünal

Sevmiyorum deme;
Seversin...

Hele bir ayrı kal anadan, babadan, yardan
Hele bir tat gurbetin acı zehrini,
Hele bir gör evlat hasretini;
Seversin...

Kaybedersen özgürlüğünü;
Gökyüzünü,
Denizi,
Dağları arar,
Bülbül sesine hasret kalırsan
Ararsın karga sesini...
Bir çocuk gülüşünü,
Bir insan nefesini,
Bir ışık demetinin bir ağaca can vermesini,
Bir ağacın meyve vermesini,
Toprakta can bulmuş bir diken tanesini bile
Seversin...

Düşme bir onulmaz derde
Arama çareleri ilaçtan, nebattan
Kokusuna dayanamadığın
Soğanı sarımsağı bile
Seversin...

Dayanmasın gırtlağına namert hançeri
Demokrasiyi,
Vatanı,
Bayrağı,
Milleti,
Devleti,
Atanın uğruna can verdiği
Bir karış toprağı
Karadağ'ın kapkara taşını bile
Seversin...

Seversin;
Sen;
Kainat emrine verilmiş
Yaratılmışların en mükemmeli
Yaratandan güç almış
Ruh ile ödüllenmiş
Başlı başına bir şahesersin...