Severse İnsan Şiiri - Şeymanur Çalışkan

Yaprak ağaçtan düşünce anlaşılır yazın kıymeti.
Sonbahara veda edilirken korkulur kışın soğuğundan.
Birini kaybedince sevgi büyür.
Ve akşamın karanlığında saklıdır sabahın aydınlığı.
Kanadı kırılınca ölür kuşlar.
Mürekkebi bitince kalem, kalem olmaktan çıkar.
Tıpkı bunlar gibi kalpte sevemeyince yitirir tüm niteliğini...
Akıl, zifiri karanlıkların en dibine pusar.
Dağlar geçit vermeyince kötülenir.
İnsan sevmeyince hapistir.
Oysa kimse bilmez, sonbaharın neden geldiğini.
Kimse anlamaz kuşların neden öldüğünü.
Kalemin yalnızlığını mürekkebe bağlar insanoğlu.
Ve kimse duymaz dağların feryadını...
Peki kalp hiç sevdi mi?
Sevmedi, sevemedi.
Sevseydi yazmaz mıydı kalem?
Geçit vermez miydi dağlar?
Sevseydi gelir miydi hiç sonbahar?
Ölür müydü kuşlar?
Bunu insan hep kendine sorar
Fakat cevap veren olmadı, bugüne kadar.
Sevemez insanlar, bağlı kalır göz yaşına.
Olur da bir gün severse insan o zaman anlar;
Dağları da, sonbaharı da...