Severken Ölüşlerimiz Şiiri - Serdar Yıldız

Beni
severken öldürdüğünün farkında değildin asla.
Oysa bedenimde hissettiğim tüm dokunuşların
vefasız bir kediyi sevişin gibiydi.
Farksızdı pençelerim, yorgundu bakışlarım.
Yine de tüm acıma duygularınla sezinlediğim bir öksürüş vardı.
Nankörlüğümü yutmaya çalışıyor gibi kapıyordum gözlerimi.
Senin senliğinden bir kopuştu belki de bu.
Senin senliğinden tüm bir ömür boyu.

Geceydi ve kumsaldı dostlarımız.
Sarhoşların arasında biz birer isyankâr çocuk gibi
bencilliğimizle yoğuruyorduk aşkımızı.
Tek bildiğimiz;

karanlık bir geceydi,
geniş bir kumsaldı.
Gülünç sarhoşlar
ve jandarmalar vardı...

Birbirimizi ilk kez görüyorduk sanki.
Ve ilk dokunuşu dudaklarımızın yanılgısız.
Ne yaramazlık karanlığa sığınmak, sarhoşları kandırmak!
Hırçın biri gibi aşkına imza attırmak...
Yalan da değildi hani,
yalnızlığımızdık biz.
Düşmüştük bir kere bu kumsala bu gece.
İstediğimizdik biz... yaşadığımızdık...

Sen
severken öldürdüğünün farkında olamadın asla.
Yokluklarının kurşunlarını göremedin.
Bana uzak kaldığından beri geçen her an vurdun beni.
Böyle olsun istemezdin biliyorum.
Böyle ölmemi istemezdin.
Ölmemi
istemezdin hiçbir zaman.

Geceydi ve yıldızlardı dostlarımız.
Seslerin arasında biz birer sağır çocuk gibi
doyumsuzluğumuzla tatlandırıyorduk sevgimizi.
Tek bildiğimiz;

parlak bir geceydi,
yükseklerde bir yerdeydik.
Yalnız değildik
Ve kaçamak dedikodular vardı...

Duyduğum sesin yüreğimin kıvılcımıydı,
alışkanlık yapmıştı.
Sonrasında duyamayışımdan gelen eksikliğim,
şaşkınlığımda yaşadığım ölümlerim...

Gece
ve tek dostum kendim...
Severken öldürdün kayboluşlarınla.
Seni
bulamadığımdan beri yanımda
dudaklarım çatladı, sağırlaştım, körleştim... köreldim.
Ateşim söndü yüreğimden bir yokluk rüzgârının kum esintileriyle.
Lâkin bencilliğim nerede?
Seni düşünüyorum bütün bir ömür...

Sen
severken öldürdüğünün farkında değildin asla.
Ben
senden farklı olamadım ya.
Seni
severken öldürdüğümün farkında değildim.
Yokluklarımla...
Böyle olsun istemezdim, biliyorsun.
Böyle olsun istemezdik...