Severken En Çok Ben Yandım

Yitik Bir Ömrün Baharında Seni Görüşümdü Beni Tüketen,
Ne Sevmeye Doyabildim, Ne Öldürmeye Kıyabildim!
Sana İsyan Kokan Tüm Kelimeleri Sunuyorum Gönül Defterim'den...
Yaşanmışlıklara Pişmanlık, Yaşanmamışlıklara Lanet Olsun diyerek-ten!

Dünyalara Sığdıramadığım Sen, Bir Hoşçakal'a Sığdırmıştın beni,
Yaprakların, Ağaçlara Gebe Olduğu Bir Vakitte!

O Günden Sonra Yeminim Var, " Siz hiç akıl etmez misiniz? " diyen Rabbe!
Beyhude Aşk'lara, Zâi Olan Sevdalara, Marazi Yüreklere Dönmeyeceğim!

Bana Verilen Senaryo'da Adın Yoktu! Acı'n Vardı Sadece!
Baş Kahramanı Sendin!
Ben ' ise Arada Tebessüm Ettiren Bir Garip!
Şikayetim olmadı! Bana Vaad Edilen Her Neyse,
O Kadar Mutluydum İşte...
Şimdi Düşünüyorum da;

Bu Senaryoyu Alnıma Yazılan Sen mi Yazmıştın?
Yoksa Alnıma Yazılanın Yazarı mı?

Çarelerin İmkansız, İmkanların Çaresiz Olduğu Bir Zaman'daydım!
Ne Kadar Var'san Bende, Ben O Kadar Eksiktim Kendimde!

Kaybettim İşte Kendimi...
Üzerimde Ayrılığın Ütülenmiş Yeni Elbisesi,
Acılar, Doğum Günümde Verilmiş Sevgilinin Hediyesi!

Yokluğun,
Bana kaç gömlek dardı ki? Böyle Sıkmıştı Ömrümü?
Musalla taşı, ve kara Toprak Kadar mı?

Varlığın,
Bana Kaç Beden Genişti ki? Böyle Uçsuz Bucaksız Bende!
Sokağın Tavanı Kadar mı?
Yoksa?
Gittikçe Esmerleşen Gri Kaldırımlar Kadar mı?

Düşünebiliyor musun?
İnsan, Sadece Tek bir kişi Yüzünden,
Bütün İnsanlığa Küfredebiliyor, Kah-rede biliyormuş!

İşte Bu Yüzden,
Bütün Sevdaların Anasını Satmışlığım Var!

Günde Beş Defa Baş Eğdiğim Yöne Ând Olsun ki;
En Çok Severken Ben Yandım!
İşte Bu Yüzden En Çok Ben Günâhkârım!
En Çok Ben Kanarım! En Çok Ben Susarım!