Severek Yaşayanlara Aşk Öğretilmemeli

Hayat nede çabuk geçti
Ne de çabuk yitirdik herşeyimizi
Cigerlerimizi dolduralım derken
Tüketmişiz bütün nefesimizi

Bir ağaç gölgesinde öğle serinliği
Saçımda ak yüzümde çizgi çizgi
Göğe kaldırıp gökten ellerimizi
Söyle biz mi eksilttik yılları
Yoksa yıllar mı bizi

Tutmak mümkün mü uzayan seslerimizi
Dağıldı tesbih kırıldı kum saati
Rüzgarın önüne bırakmışken kaderimizi
Aynalar paramparça girilmez içeri
Mümkün mü kazımak güneşten gölgemizi

Kalbimin yanında bir çocuk kalbi
Misket oynar gibi geçirdi seneleri
Bunca yıldan sonra anlıyorum ki
Severek yaşayanlara Aşk öğretilmemeli