Severdik Sevilmeyi Şiiri - Atilla Yaşrin

Kara önlüklerimiz vardı,
Giyerdi zengin fakir,
Üstünde beyaz yaka.
Sağ, sol ceplerinde tertemiz birer mendil.

Dişlerimiz arasında kıtır kıtır keçiboynuzu,
Üstü kaymaklı leblebi tozu elimizde.
Top yapıp tek kale oynardık,
Ayaktan ayağa dolaşırdı neşemiz.
İp atlar, sek sek oynardık.
Kim bilir günde kaç defa dönerdik,
Okulun etrafını koşarak.
Hayallerimizin önünde koşardık.
Kanamayan yerimiz kıskanırdı,
Kanayan yerimizi.
Bilmezdik nefretle ağlamayı.

Severdik sevilmeyi,
Severdik sevmeyi.

Gidiş yolu, yolcuları katılırdı,
Tek tek katırsız kervana.
El ele tutuşup okul yoluna dizilirdik,
Yağmur, çamur demeden.
Kan ter içinde doluşurduk sınıflara.
Soğuktan kavrulmuş tenimiz,
Önlük rengine dönerdi.
Ne tatlıydı ilk yağan karın tadı.
Kış boyunca köh köh öksürüğümüz,
Hiç eksilmezdi sınıftan.
Soğuktan kalem tutmayan ellerimizi
Üfleyerek ısıtırdık.
Ne tatlıydı o günlerde üşümek.

Severdik sevilmeyi,
Severdik sevmeyi.

Paylaşırdık,minnacık silgileri,
Küçücük kalemleri.
Küsünce sıra arkadaşımıza
Karışla ölçer, ikiye bölerdik sıramızı,
Sonra da ders boyunca sınır ihlalleri yaşardık.
Çöp kutusu başında kalem açma muhabbetleri uğruna,
Kim bilir kaç kalem, açarak küçülttük.
Hammurabi kanunu işlerdi sınıfta,
Kızlar önde, erkekler arkada.

Okulun en çok sevilen demirbaşıydı,
Ağaç saplı pirinç zil.
Pavlovun kulakları çınlasın,
Görmeliydi bizi.
Sınıfımız her yıl değişse de
Kokusu hep aynı kalırdı,
Kendine has ana kokusu gibi