Seven Bir Gönülle Şiiri - Yavuz Erdin

Başkaları için çağlayan aşk pınarların,
Ben oluncamı kuruyup çöle döndü.
Gönlünün istediğine yaktığın aşk ateşin,
Seven bir gönülle gelen ben oluncamı söndü.

Boşa çekilen kürekmiş meğer onca çabam,emeğim.
Yazık oldu satırlarca sana yüreğimden döktüklerim.
Yanlışmış demek ki benim sende gördüklerim.
Seven bir gönülle gelen beni acımadan bitirip tükettin.

Taşlaşmış gönüller, insaf yokmuş oysa ki sende.
Sevmeyecektin madem hayatımda işin ne?
Her can sıkıntında uğranacak bir tesellihane değilim.
Seven bir gönülle sana gelmiş bir garip yüreğim.

İkiyüzlülük ve alçaklık yakışmadı değer verdiğime.
Ama inatla devam ediyosun küçülmeye gözümde.
İstemiyorsun madem beni neden bu ısrar?Yanımda kal demelerde.
Seven bir gönülle gelen bana reva mı onca üzüntüde.

Bir türlü anlamıyorum neden karşılık vermediğini.
İnan çöle tohum atsam bu çabayla susuz havada yeşerirdi.
Gel gör ki ne yaptıysam yüreğine hiç tesir etmedi.
Seven bir gönülle gelen ben bu uğurda harcanıp gitti.

Etmeyin canlar,kimseye davranmayın böyle.
Ölüm var,kalım var,sorulur hesabı öbür alemde.
Yürek hakkına girmeyin ne olur,ah ettirmeyinde.
Seven bir gönülle gelenleri kırmayın incitmeyinde.

Çok konuştum,çok yazdım. Sıktım sizleri yine.
Bende istemezmiydim karşınıza çıkmayı aşk ve sevgi dolu sözlerle.
Değer verdiğim hiçkimse değerimi göremedi ne çare.
Seven bir gönülle sevgisiz bırakıldım biteviye.