Sevemiyorum Kimseyi Şiiri - Duman Öz

Sevemiyorum kimseyi,
Sevmeyi denesemde ara sıra,
İçim bir yangın yeri,
Saygısızcasına eziyorum yeniden çimleri,
Göğsümde ağrıyan bir nevi,
Kılıç yarası deliyor yüreğimi!

Sevemiyorum kimseyi!
Sızlıyor içim bıkkın bir şekilde,
Gözlerim kanıyor gördükçe herkesi,
Hissizleşmekten korkan bu deli,
Keşkesiz bir şekilde bağırır oldu:
İki kelime ard arda ceriham!

Sevemiyorum kimseyi!
Belkide sevdiremeyendedir kabahat,
Belki başkasındadır yüreğim,
Almayanda mıdır suç,
Gidememişte mi?

Sevemiyorum kimseyi!
Varlıktan değilde,
Yoklukla savaşmaktan,
Hislerden korkmak değil,
Hissiz yaşamaktan,
Tekrar tekrar haykırıyorum:

Sevemiyorum kimseyi!
Tekinsiz sokaklardayken bile,
Bakışlar üzerindeyken, toplum önündeyken..
Yeklikle ödüyorum bu geleceği,
Sevemiyorum kimseyi!