Sevemiyorum işte... Şiiri - Ömer Reşad

Su akıyor yatağında.

Trenlere biniyorum.
Yemek vagonlarında içiyorum.
Fabrikalar, rafineriler önünden geçiyorum,
Ateş kulelerine minik kalbine bakıyorum.

Camdan dünyayı seyrederek,
Vapulara biniyorum.
Boğaz yüzümü ılık ılık okşuyor,
Saçlarım titriyor bir dokunuş bekliyor.

Bazen sokaklardayım yürüyorum.
Bazen oturuyorum konşuyorum insanlarla,
Konuştuğumuza benzer şeylerden...
Ellerinden bile tuttuğum oluyor.
Elinden tutuklarımın gözlerine de bakıyorum.

Hatta taa içine bile...

Ama olmuyor işte
Baktığım vagon pencerelerinde
Senin yansıyan görüntün olmayınca
Ateş kulelerine adlar vermeyince,
Rüzgarda fena değil ama,
Yüzümü okşayan senin ılık tenin olmayınca

Olmuyor olmuyor işte.
Sevemiyorum sevemiyorum
Aldatıyorum kendimi,
Vagonları, vapurları, sokakları
Anılarımı, yokluğunu.

--

Biri anlatmıştı. Otuz sene oluyormuş sigarayı bırakalı. Otuz sene hiç ağzına bile sürmemiş. Ama bu kadar sene sonra bile zaman zaman yemeklerden sonra canı çekiyormuş. Böyle oluyormuş demek, bir şarkıyla güzel bir manzarayla, bir kokuyla veya ufak bir gülüşle çekiyormuş insan sevdiğini içine. Bunlar alışkanlık yapıyormuş. Bırakamıyormuş insan. Sonun keder olduğunu bilse kedere susuyormuş.

--

Yan yüreğim yan.
Yan geçmişe, sevdiklerine ve gidenlere.
Sevemeden kal işte böyle,
Kavruk olduğun yerde.