.Sevemem! .. Şiiri - Mustafa Engin Karatay

Âvârelik alnımızın yazısı değil ya gerçi,
Ama şimdi sıfatımız olmuş...
Beni sırtımdan vuruşunun,
Ânî bir şekilde, hiç bir açıklama yapmadan terkedişinin,
Yüreğimdeki tahribâtının eseri, meyvesi olmuş...
Yokluğunun acısı değil ki bu
Hasret ve özlem hiç değil
Düpedüz satılmışlık acısı...

Dolaştım bu akşam İstanbul'u;
Ne Sâhil'deki Fasıl tat verdi,
Ne Sultanahmet'deki Nargile
Yine aynı çiçekçi çocuk geldi
Fakat bu sefer elindeki güller dâhi küskündü
Uzattım elimi bir Tomurcuk Gonca seçmek için,
Sanki yüreğime saplanan bir Hançer vardı
Gözyaşlarım aktı tomurcuğun üstüne...
Sonra götürdüm, Meydan'da ilk konuştuğumuz yere bıraktım
Âdetâ mezar üstüne bırakılan çiçekler gibi...
Ayasofya'da bir hüzün
Sultanahmet küskün
Sanki İstanbul mâtem tutuyordu...

Tahammüllerimi alt-üst edercesine zorlayan acına dayanamadım
Bir şeyler beni sürüklüyordu Ayvansaray Sırtları'na
Yürüdüm, yürüdüm, yürüdüm...
Başıboş
Sessiz
Sensiz
Orada da canlandı bütün hâtırâlarım
Bu nasıl ızdırâb?
Bu neyin belâsı?
Ne yaptım ki ben, revâ gördün bütün bunları?

Beyazıt Meydanı'nda İki âşık gördüm, çaylarını yudumluyorlardı
Onları seyre daldım
İçimi çektim
Artık nefesim ciğerlerime batıyordu
Katlanması ne zormuş meğer
Çöktüm yere
Saçlarımı yerinden sökercesine yolmak istedim
Fakat ne çâre?
Neyi geri getirir ki?
Neyi? ..

Oysa, Zülfün'deki bir teli Dünyâlar'dan kıskanırdım
Bir tebessümün için, ölüme meydân okurdum
Uğruna her şeyimi fedâ etmedim mi?
O parlayan gözlerin, içimdeki alevlerin kıvılcımı değil miydi?
Yüzlerce dilber bir araya gelse,
Titrek sesindeki bir çift söz kadar coşturabiliyor muydu beni?
Nasıl yapabildin ki bunu bana?
Nasıl?
Nasıl? ..

Şimdi İstanbul mahzûn
Ben dertli
Tertemiz aşkım kederli
Yüreğim tartamıyor acıları
İnsâfım, vicdânım heder oldu
Sevemem artık kimseyi, seni sevdiğim kadar! ..
Hattâ seni bile sevemem, seni sevdiğim kadar! ..
Sevemem! ..

29.04.2001 İstanbul-Aksaray 01:50