Sevdikse de Mevla İçin Sevdik

Sevmeyi öğrendiğimizde
Oturup kaldık yerimize.
Öfkelendiğimizde
Çoktan kırmıştık zincirlerimizi.

Şehir üstümüze geldi
Sokaklar dar oldu sevdamıza.
Gece lambaları terk etti alnımızı
Biz yüreğimizde taşıdık sevdamızı.

Gözyaşlarımız ki, gıyabımızda dökülmüştür
Beş akçe etmedi maddece gözyaşlarımız.
Sadece tufanlarda
Nuh eylemişler bizi
Ateşlerde İbrahim eylemişler

Ne sen tam sevebildin beni
Ne ben öfke duyabildim sana
Taşlı sopalı intifalarda
Sürgün yaşadık birbirimize

Ne Leyla’dan geçebildik
Ne de Mevla’dan geçebildik
Ey dil yaram abî gözlüm,
Sevdikse de Mevla için sevdik.