Sevdiklerimizden Geriye Hüzün Taneleri

boğazıma dizilmiş
kılçıklı korkuların ucunda,
yaşamak denen bir zindan var.
ve köksüz bir çağa mahkumiyet.

virane bir tekne
kalbim.
insan bilmez, lisan bilmez,
yüzme bilmez...

şu soluğu kesilmiş,
cansız günlerde
ansızın yağar yağmur.
topraktan kurudur.
ve evet,
işte tam da şimdi yalnızım.

yalnızlık suyun ortasındaki
çöl kadar ağır.
damla damla çöker göz bebeklerime.

yanaklarım,
yağmur ormanlarıdır.
yalnız ağaçların
başları kesik
ve çiçek olmak için
hiç fırsat yok.

ruhumda sessiz bir serzeniş,
sesimde uçmayı unutmuş kuşlar,
içimde karanlık yüklü yağmurlar var.

yaşamak zor ve
unutmak daha...
yanlış bir zamanda,
kötü bir çağın trenine bindik.
geçip gidiyoruz
hayata dokunamadan.
istasyonlarda kırgın vedalar...

düşüyor ölüm yaprakları,
ve konuyor biz fark etmeden göğsümüze.
bulutları delip geçiyor,
dev gövdeleri insanların.

yazlar soğuk geçiyor,
ömür sevinçler gibi acele ve umursamaz.
içime sıkıştırdığım odalarda
tozlandı çerçeveler.

konuşmayı öğrenmemiş şarkılar korosu
sokak başlarında.
gülmek kuşatmış her yanı
fakat bizim ağlamaktan zırhımız var.

biz hiç kuşatamadık güzel şeyleri.
kavgalarımız vardı bizim,
fırsatımız yoktu.
kumdan kaleler yaptık biz,
her savaşta.
köksüz bir ağacın,
sonbaharda hiç düşmemiş
yapraklarına sığındık her kaçışta.

nefretlerimiz örselenmiş,
kusurlu ama galip.
ve sevmek ne büyük meşguliyet...

insan sırtındakilerle ağır
tüm her şeyden.
yaşamın her kesiti,
bir insan silsilesi.
ve elimi kime uzatsam derin bir ağrı.
herkesin içinde büyüttüğü umarsız bir kaygı.

küflenmiş gönlümüzün alçak tavanları.
susmak için yerler arıyor insanlar.
yollar ince,
mesafeler keskin.
tozlu topraklar kalıyor avuçlarımızda,
o şikayetçi olduğumuz
seslerden geriye.

şimdi,
hüznün meydanındayım, yalın ayak.
içimde yıldızsız bir gece,
sesimde güneşten beslenen tutsak kuşlar.
yansımasını görsem insanlığın,
sarılırım.
belki uçar kuşlar ve çıkar sesim.
sonra yankılanır
hastane odalarında,
tren istasyonlarında,
minibüs geçen kaldırımlarda
ve
camilerin minare uçlarında..