Büyüyüşcülük Şiiri - Sebahat Sevinç Ütük

"Nedir bu manzara
benim karşımda duran—nasıl bir duygu?
Deniz yakınımda.
Çöl benden uzak.
Hâlâ bu neyin susuzluğu?"

Büyüyorsun.
Hesap edilmemiş notalarında,
noksansız,
bir körebe gibi—
söbesiz, aksanlarında
ben de seni demeden
(seni seviyorum)

Büyüyorsun—
bir vodvil perdesinde patlamış örtüyle,
dağınıklığın mamul bir ritüel.
Usunda zaptedilmiş bükümler—
mendilinin köşesinde
elikolu gözyaşı,
bir tutam aşk
ve ölü annelerin çiçekleri.

Elin oğlu gelir,
el alır kızını.
Babalar—
birer el olur.

Büyürsün.
Bir ölüye âşık da yaşarsın.
Yılları aklından sayarsın,
ama çıkarmazsın.
Yuğlamazsın sevdiğini.
Sevdiğin kadar dürüstsün.
Ve ardında gözyaşı bırakmadığın kadar insansın.
Suskunluğunda büyütürsün onu—
Bir çocukmuş gibi içinin boş odasında.