Sevdiğim Tek Kadın Şiiri - Efe Can Doğan

Sen şu sahte çiçeklerin arasındaki
Tek gerçek güldün
Beyaz teninde parlardı gözüme
Gün ışıkları
Ve kokun zifiri karanlığı aydınlatırdı
Süt kokardı tenin ve nefesin
Yeni doğan bi bebeğin adıydı ismin
Kalbime kazılmış tek silüettin
Şu doğrusuz izdüşümümde
Sen öl desen
keşke ölsem
Kırılabileceğinden fazla kırdım seni
Ama hiçte sönmedi şu kalbimin ateşi
Ne de vazgeçebildim senin sevdandan
Nereye baksam
Ne düşünsem
Hikayemin içindesin
Sen unutulmaya yüz tutamazsın
Onca kez sevdim ama
İlk seni üzdüm hep
En çok seni
Herşey de çektin başını en çokların
Ve isterdim ki şimdi seni bu saatte
Alıp kaçırsam bu diyardan
Ya da bi silahım olsa keşke
Versem eline
Alnımdan akıtsan adını
Ve son kez
seni seviyorum diye haykırabilsem!
Sen bi alışkanlık olmadın hiç bir zaman
Sen yaşadığım en güzel günlerdin
En güzel günler
Sen koynumda uyuyan bir kuzu olurdun geceleri
Şenlik havası eksik olmazdı yatağımızda
Ve koltuklar hep senden bahsederdi
Bir de Koridordaki duvarlar
Seni öyle sevdim ki
Heryere portrelerini astım
Başucuma fotoğraflarını
Bir de kitaplarını hiç eksik etmedim
Zevkli kadındın başından sonuna
Herşeyin zevkti senin
Hem kalbimi dizginlerdin
Hem ruhumu
Bir de gözüme hitap ederdin
Hem de günün her saati
Şimdi dön desem sana neye yarar
Ben feleğin çemberinden geçmişim
Sevdiğim kadını kaybetmek için sevmişim sanki
Ve ruhum alışsada her kaybedişe
Senin yokluğuna alıştıramıyorum
Her saliye başı seni soruyor
Senden bahsediyorlar damarlarım
Kanımdaki akyuvarlar alyuvarlar
Bu bedende ne varsa
Ruhum!
Eşsiz kadınım
Uğruna ölmek isterim bu yağmurlu akşamda
Biliyorum şimdi
Pencerene yağmur taneleri gelmiştir
Telefonun kapalı
O romantik ışığın açık
Bizim için üzülüyorsun sende
Kaybettim herşeyimi senden sonra
Ruhum!
Sensiz bırakma beni!
Seni çok seviyorum!