Sevdayı Ürkütürsen Tutamazsın

Beklemeyi bırakalı ne kadar oldu hatırlamıyorum desem doğrudur
Dallarımın kırıldığı günleri, anımsayamadığım anlar,
Korktuğum gecelere alışmamı sağladı.

Korktuğum gecelere alıştığımdan beri tatlı bir huzur var oldu
İçimde fırtınaların koptuğu günleri unutmuyorum elbet
Ne yapacağını bilemeyen yaramaz çocuklar gibi içlendiğim doğrudur
Alışmak zor derken alıştığımın farkına vardım
Alıştığım an, beni kaybettiğini bilemedin.

Yokluğuna mahkum eden ruhun, sevdayı kaybettiğimi öğrenecek
Bunu bana sen yaptın, gelmeyen saadet gibi dağların arkasına sığındın
Yüreğimin verdiği mücadelenin , geçen zamana yenik düştüğü doğrudur
Zamanın galip geldiği o günlerden sonra
Olduğu gibi kabullenmeyi başarmanın tarifsiz bir hazzı var sanki

Her beklentinin yerini anlamsız acılara bıraktığı,
Kırılan parçaların derin izlere sebep olduğu da doğrudur.
Beklememeyi öğrendiğimde mutluluğa giden yolu keşfettim.
Sen öğrettin, beklememeyi umut etmemeyi
Bu konuda çok iyi bir öğretmen oldun aslında
Anladığımda acılarıma merhem oldum.
Artık iyileşiyorlar kabuk bile tuttular.

Sensizliğin acısını, kitap satırlarına sakladığım,
Şiir dizelerine yazdığım da doğrudur.
Böylece güçlendiğimi fark ettim.
Güçlendikçe hayat daha bir başkalaştı.
Artık umursamayan tavırlarımı anladım
Hayat seni yendim der gibi
Küllerimden doğmayı bildim sonunda.

Sevdayı bulduğunuzda incitmemek, ürkütmemek gerektiği doğrudur
Şarkıda dendiği gibi “ürkütürsen tutamazsın”
Kaybettiğinde açılan uçurumun telafisi artık imkansızlaşır
Bir zamanlar senin olan sevdan, başka gözlerde can bulmuştur.
Bunun oluşturduğu çaresizlik anlatılamaz duygudur
Nihayetinde kalp bu unutacak.
Yağmurlar, şimşekler gök gürültüleri ve sonunda
Gökkuşağı açacaktır.
Ne yazık ki sen, sen olmaktan çıkmış değişmişsindir.
Gördüğün renkler çoktan anlamını yitirmiş ,
Yaşadıklarının seni enkaza çevirdiği artık doğrudur.

Geç gelen mutluluk, mutluluk değildir.
Kaybettiklerin kaybolmuştur, bulamazsın

Sevdayı ürkütmemek gerekir…

Sevgiyle…