Sevdasız Yoksul Şiiri - Mahmut Nazik

SEVDASIZ YOKSUL

Oğlun kızın aylaklığından,
Komşunun cehaletine;
Köyümün yolundan,
Kentimin sefaletine;
Televizyon dizilerine,
Ucuz alın terine,
Malına mabedine
İçtiğin suya,
Soluduğun havaya,
Yediğin halk ekmeğine,
Hesapsız kitapsız,
Hoyratça tüketilen değerlerden,
Harcanmışlığına,
Fukara sümüğü gibi;
Yapışır yakasına yoksulluk.

Dinsiz imansız
Tüm gerçekliği üstünde,
Bakmaz gelmişine geçmişine
Koynundadır geceleri
Soyunup da yatar yanında
Anadan üryan, çırıl çıplak.

Girince kucağına,
Ayazda dal gibi titrer
Yarin yarı yanın
Yavrum dediğin
O sevgili,
O yeryüzü güzeli.

Ama yinede,
Dalları yaprağa durmuş sevdanın;
Ay gibi oturmuş gözlerine sevgi
Gülümser yüreğinde
Bir gümüş selvi.

Asıl olan sevgi be güzelim
Yoksulluk da ne ki:
Sen sevginle güzelsin;
Kavganla engin
Sevdanla zengin.
Teslim olmuşluğunla sefilsin inan ki

İhanet de sende,
Hıyanet de sende.
Kahpelik de sende,
Kaypaklık da sende.
Varsılın sevdası belli
Yoksulun sevdasızı da
Öyle kepaze
Öyle rezil ki…
Cini cadısı canavarı
Senden temiz,
Yedi yünmüş bez kalır belki

Mahmut NAZİK 12.O4. 2007