Sevdanın Melankolisi Şiiri - Rüstem Badı ...

Gökyüzü, bir tuval gibi sarkar gözlerimin önünde,
Mavi ve gri arasında titrek bir melodi çalar.
Bulutlar, belirsiz hayallerin köşelerinde,
Yalnız bir kuş gibi süzülürken zamanın akışında.
Her bir tüyü, hatıraların kırıntılarını taşır,
Hüzün ve umut, dans eder gözlerimdeki gölgelerde.

Bir akşamüstü, rüzgarın uğultusu yankılanırken,
Sonsuz bir deniz kıyısında yürüyen ayak seslerim,
Kumsalda silinmeye mahkum izler bırakır,
Gönlümde bir başka ben, kaybolmuş bir düş gibi.
Sahildeki kayalar, denizin öfkesini yudumlarken,
Sükunet içinde çırpınan bir canavara dönüşür.

Kırmızı bir gül, kalbimin en derin köşesinde açar,
Her yaprağı, geçmişin izleriyle doludur,
Birbiriyle çelişen duyguların nağmesi olur.
Aşk ve yalnızlık, yan yana oturur bir kafede,
Bir kahve fincanının etrafında dönüp durur,
Sıcak ve soğuk, ruhumun karanlık köşelerine sızar.

Gece, yudum yudum bir parıltıyla örtünürken,
Ay, asma yaprağının altındaki sırları fısıldar.
Sonsuz yıldızlar, umut dolu gözyaşları gibi düşerken,
Bir hayalin peşinde koşan ruhumu sarar,
Bilinçaltımın derinliklerinden yankılanır,
Her tınısı, kaybolmuş bir sevdanın hatırasıdır.

Bir yudum su, yaşamak için arzuladığım,
Ama her damlası, kurak bir çölü hatırlatır.
Kurumuş toprakta açan çiçekler, umutsuzluğun simgesi,
Bir avuç rüzgar, kaybolmuş melodilerin peşinde.
Ve ben, içimdeki çatlaklardan sızan melankoli,
Gözlerimdeki buğulu, içsel bir varoluşun rüzgarı.

Bir sokakta, geçmişin gölgeleriyle yürürken,
Her adımda bir anı, ruhumda yankılanır.
Yalnız bir sokak lambası, karanlıkta titrek bir aydınlık,
Ve ben, kendi yüreğimdeki yarayı kanatlandıran bir gölge,
Hayatın, gerçek ve hayal arasındaki ince ipte dansı,
Her dönüşünde sevda, bir adım daha geride kalır.

Böylece, sevdanın melankolisi,
Bir şarkı gibi, ruhumda yankılanır,
Bir parça umut ve bir parça hüzünle,
Geceye karışır, soyut bir rüya gibi…
Ve ben, o rüyanın içinde kaybolurken,
Belki de en derin gerçekliğimi bulurum.