Sevdanın Kara Yüzüydün

Sevdanın kara yüzüydü gece.
Üşümekdi seni hatırlamak.
Açıkdı bahar kokuna kapılar,
ve umuttu çocukların her seslenişi.
Umuttu her komşu evdeki şarkı.
Sen yarım kalmış bir şarkının,
Metresi değildin asla.
Tükenen hevesi değildin dudakların.

Ben seni yaşamışlığın ta kendisiydim.
Şairdim biraz.
Biraz hüzündüm, kırılgan.
Soluduğun hava kadar sendim teninde.
Çiçeklerinin yaprağıydım,
Yollarına dökülen.

Anlatmakla bitmiyor işte giden.
Bir ömrün yağmalanmasıydı bitmeyen şarkın.
ve aşağılık bir sefillikdi yollarına düşmeler.
Karasında kala kalmaktı sevdanın.
Sonsuzlukdu gözlerinin ferinde sevmeler.

Ey avuçlarımdan,
Sevdanın aydınlık sularını içen güvercin!
Son soluğuydun kara yüzlerin.
Kara yüzüydün hatıraların.
ve saçlarına dökülen dört mevsimdi,
Sende sarhoşluk.

Sevdanın kara yüzüydün sen.
Biten bir şarkıydın.
Yaşanmışlığı,yaşamışlığı
Koyduk bir kenara.
Adına açılan her kapısını
Kapadık bu şehrin.
ve bir tek benim şarkım söylenir
Artık bu yolda:
‘’Bir başka bahara sevmek gerek ’’

Burak Karakurum