Sevdanın Gölgesi -| Şiiri - Zamansız Kalem

Bir bahar akşamı düştün yüreğime,
Gözlerin denizdi, derin ve sessiz,
Ellerin rüzgârda savrulan bir çiçek,
Dokundukça içimde bir şeyler titrer.

Geceler uzardı, düşler kısalır,
Adını anarken dudaklarım yanar,
Bir şehir büyürdü içimde usulca,
Sokaklarında yalnız ben dolaşırdım.

Bir kelimen yetti, dünyam değişti,
Sesin yankılandı boş odalarda,
Karanlık gökyüzü yıldızla doldu,
Sevdanla yanan bir meşale gibi.

Seni düşündüğüm her an bir bahar,
Kuru dallar çiçeklenir yeniden,
Her yağmur damlası ismini fısıldar,
Toprak bile senden haber getirir.

Kelimeler kifayetsiz kalır bazen,
Sevdanı anlatmak yetmez dille,
Gözlerime bak, anlarsın belki,
İçimde kopan fırtınaları.

Sensiz geçen her gün eksik, yarım,
Bir şairin kaybolmuş mısraları gibi,
Sana yazılan şiirler yetmez,
Yetmez hiçbir söz, hiçbir beste.

Ellerin ellerimde kaybolsa keşke,
Bir şehrin sokaklarında değil,
Kalbimde yürüsen her adımda,
Sonsuz bir yolculuk gibi.

Hasretin büyürken içimde sessizce,
Adını yazıyorum yıldızlara,
Bir gece ansızın bakarsan göğe,
Belki okursun beni orada.

Ne zaman bir kuş havalansa göğe,
Senin adını duyar gibi olurum,
Güneş her doğduğunda bil ki,
Gülüşünle ısınır bu dünya.

Beni unutursan bir gün eğer,
Bahar bile küser, açmaz çiçekler,
Rüzgâr bile taşır adımı sana,
Ben unutsam bile unutmaz şiirler.

Her sabah gözlerimi açtığımda,
Aklıma ilk düşen sen oluyorsun,
Zaman alsa da seni benden,
Yüreğimden silemez hiçbir kader.

Denizlere sorsan, dalgalar söyler,
Dağlara sorsan, yankılar bilir,
Bir sevda büyütüyorum içimde,
Hiç solmayacak, hiç kaybolmayacak.

Gecelerce düşündüm, anlattım yıldızlara,
Sana söyleyemediklerimi,
Bir gün okursun belki gökyüzünden,
Sevdanın gölgesinde kalan mısraları.

Ve son kez söylüyorum fısıldayarak,
Adını her duyduğumda,
Kalbim bir kuş gibi çırpınıyor hâlâ,
Sevdanın gölgesinde kaybolsam da…