Sevdanın Fırtanayla Kavgası

Bir kış gününde
Erken kararmıştı hava
Yüreğimdeki sevda gibi
Sokak lambalarının ışığında
Kar yağışını seyrettim
Her yeri kapladı beyaz örtüler
Kendimi bıraktım penceremden kış gecelerinin uzaklığına
Kar fırtınasında kavuşmak istedim sevdama
Gecenin keskin havasında kaybettim yolumu
Vücudum dona kaldı, yüreğim ısındı
Sevdam beni hisseder duygusuyla
Avazım çıktığı kadar sustum
Yüreğimi fırlattım fırtınanın içine
Kimsecikler yaklaşmadı yüreğime
Kendimi umutsuzca bıraktım beyaz örtünün üstüne
Geçmişimle ve bugünümle vedalaşıp
Sevdamı yanıma alıp, dönülmez dünyaya gitmeye karar verdim.
Artık yaşamın anlamsızlaştığını düşlerken
Bir sevdanın melodisi gibi fırtınada rüzgarı dinledim
Çok uzaklardan bir ses geldi yüreğime
Donmuş vücudum ayağa kalkıp yüreğimi açtı sese
Rüzgâra karışanın sevdamın sesi olduğunu hissettiğimde
Bütün zamanların durmasını
Bütün kış fırtınalarının yağmur olmasını
Üzerimi kaplayan beyaz ölüm örtüsünün sevda çiçekleri olmasını istedim
Saatte kaç km hızla estiğini bilmediğim rüzgara karşı yüreğimi açtım
Donmuş bacaklarımı yüreğim çözdü
Başladım yürümeye emin adımlarla
Ben ilerledikçe rüzgar geriliyordu
Fırtına son gücüyle yıkmak istedi beni
Ölümün beyaz örtüsünün üzerine
Yüreğim son ateşini fitilledi ve aktı fırtınanın üzerine
Sevdamın sesi kulaklarımda çınladıkça
Bütün enerjimle daldım soğuk fırtına gecesinin içine
Sevda savaşının bilinmeyen zamanında
Şafak vakti olmuştu
Savaşı kazanmıştım
Yorgun düşen yüreğim yere yıkıldığında
Karşımda sevdamın tutsaklığını gördüm
Bana ulaşmak için bütün gücüyle bağırmıştı gökyüzüne
Tutsak vücudundaki yüreği sevdamıza ağlamıştı
Umutsuzluktan bırakmışken kendini
Yeniden buldu beni karşısında,
Gözleri güldü ve yaşlarını bıraktı avuçlarıma
El ele tutuşup gözlerimiz kilitlendiğinde
İkimiz yeniden özgürleştik
Bu kez kopmamak üzere sözleştik.