Sevdanın eşiği Şiiri - Mücahit Aras

Seninle başlamayan günün sabahı olmaz,
Uykusu yarım kalır geceye düşen düşlerin.
Gözlerin, bir şehri sabaha çıkaran sokak lambası,
Bakışın; terk edilemeyen bir garip mahzen.

Sevda dedikleri, kimsenin sahip çıkmadığı bir yetim,
Sen gelsen, o yetim taşır kendi adını.
Bir deniz kıyısında, ağustos rüzgârına karışır adın,
Martılar utançla susar sen güldüğünde.

Şimdi beni hangi şehrin hangi durağında bıraksan,
İner inmez sana koşacak bir yokuş bulurum.
Görüyor musun, gittiğin her yer bana memleket,
Ve kaldığın her köşe ömrüme sığınak.

Sevdiğim, kime sorsam seni tarif edemez,
Ne kalem bilir, ne fırça…
Sen, bakmayı unuttuğumuz bir masal kitabı,
Sen, yıpranmamış ilk sayfa...

Eğer bir gün kalbini, bana sığdıramayacak kadar büyürse,
Bil ki o kalp, bu dünyaya da dar gelir.
Ama sen yine de, beni bu küçük sevdamla bırakma,
Çünkü seni sevmeden yaşanan ömür, yaşamak sayılmaz.