Sevdanın ardından Şiiri - Ahmet Tufan

Unutulmaya yüz tutmuş Suretine
şiirler yazıyorum hala.
Kayıp gemilerin feneriydi gözlerin
Limanları meçhul deryalarda.
Menzilini şaşırmış müritlerin semaha dönüşüydü saçların.
Ve sakin bir mezarı özlemekti bedenin.
Uzun maceraların son durağı;
Arayışların huzurlu dinlencesi.
Sen vedalardan münezzeh,
Vuslatlardan münfesihsin.
Sesin, kahinlere ışıktutardı.
Mısralar, beşiğinde büyürken Emzirdim kederimi.
Ölüm beni tamda kundaktayken bulmuştu.

Kederi sordular sonra,
Kimseler bilemedi, gözlerinde açan baharları.
Ölümü okuyorlardı,
Hala İsimsiz şiirler yazılıyorken.
Ve zulüm kırkından çıktı,
Umutlar ekiyorum çünkü kömür bulutlarına.

Ya hasret diye sordular.
Sözcükler aradım anlatmaya, lakin bulamadım.
Saatler yokluğunu anlatırdı cümle cümle,
Oysa bir ben çozemedim
sensiz geçen zamanın lisanını.

Çektiğim acıyı, zavallı bir şiirin
Her bir harfine işliyorum.
İlmek ilmek dokuduğum hüznümle.
Mühletini sonsuza dek zannedip,
Ardından el salladığım sevdam