Salın çerçevelere hapsettiğiniz kelebekleri,
Silin ağlamaklı çekilmiş resimlerden ifadeleri,
Dikin toprağa kitap arasında kurumuş çiçekleri,
Sevgi yeryüzünden kalkmış, yeniden getirmeliyiz.
Baştan başlayalım, ilk oluştuğunda ne kadar zarifti,
Sevgi “Sen olmasaydın alemleri yaratmazdım”la başlamıştı,
Ademin kaburgasına bulaştı, havva bedeninde doruğa ulaştı,
Sonrası ise başlı başına çıkılmaza sürüklenen tek muammamız.
Nicesine sahne olan bu mekanda bir defa daha iş başı,
Tanımlamalar ötesi, çıkarsız, zevkten uzak aşk olacak ateşi,
Kaynağı malum Allah için sevmeye kalkılmalı budur nişanesi,
Bedenden ruhu sıyıramadıkça, daha çok şiire konu olur sevdamız.
Kayıt Tarihi : 19.1.2018 12:00:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
![Serkan Gebel](https://www.antoloji.com/i/siir/2018/01/19/sevdamiz-42.jpg)
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!