Sevdamın fırakı Şiiri - Yusuf Altunsoy

Bir sonhabar düşüydü gördüğüm
Önce sen vardın, gülümsüyordun bana
Ellerin vardı okşuyordu saçlarımı
Nefesin değiyordu tenime
Sonra sen yoktun
Hiçbir şey yoktu benim için.

Ne duyabiliyordum sesini
Ne de sarılabiliyordum sana.
Senden sonra bende kalan yalnızca tarifsiz bir acıydı.
Yarınım yoktu artık.
Sadece senle geçirdiğimiz günlerin özlemi vardı.

O hayallerde güldün bana hep.
Sensizlik şimdi ızdırabım oldu.
Bırakıp gidemiyorum ben bu şehri, senin yaptığın gibi.

Hep ayaklarımı birşeyler tutuyor
Kalıyorum yolun ortasında.
İleriye ötelere gidemiyorum.
Yine seninle olduğum yerlere mahkum oluyorum.

Gözlerini unutamıyorum.
Her kaldırım taşını tek tek dolaşıyorum
Belki senden bir iz vardır diye.
Ama nafile bırakmadan gitmişsin bir tek iz.
Belki yağan yağmurlar aldı götürdü izlerini.
Belki sen istemedin izini bırakmak.

Neyse bende nerdeyse seni unutmak üzereyim.
En fazla bir hafta sonra senden eser kalmaz bende.
Her şeyi unuturum adını bile
Her şeyi unuturum seni çok sevdiğimi bile.
Her şeyi unuturum on yıl önce beni bırakıp gittiğini bile
Ve her şeyi unuturum
Gittiğin günden beri gözyaşı döktüğümü bile
Ve sonra düşüm bittiğinde sen yok oluyorsun
Gölgen kalıyor sanki benimle.