Sevdamın Elleri Şiiri - Aslı Demirel

Söndü günün ateşi
Geceden feyzli karanlık
Ve sen
Peşine takıp götürdün mavimi
Siyaha sevdalı
Zifiriye aşina
Zamanlar düşüyor şamsıma

Ve ben
Bir su damlası gibiyim kalakalışlarımda
Gelişlerince çarpılmadan çoğlamayan ben
Cürümsüzüm gözüne kirpiğimden akamam
Ya tam da şimdi
Muhtaçken varlığına
Menevişlerinin arasında kopuyorsa deli bir fırtına
Ya gitmekten öte
Terk ettiyse beni yakan bakışın
Ya bir daha alev almazsa kor yakışın

Ki ben postallar giydirdim sevdamın ayaklarına
Uygun adım
Ve adım adım peşinde sana bağımlılığım

Aldığım her nefes acımasız dalgalar oluşturuyor solumda
Her biri yokluğunu fırsat bilip şahlanıyor
Sen kadar
Sen gibi
Sen kere yutuyor beni
Ve yok oluyorum

Bir bilsen nasıl da aç kırlangıçlar
Yüreğim kadar
Yüreğim gibi
Yüreğim kere açık ağızları
Onlara sevda
Yüreğime kan kusuyorum
Ve açtıkça gözlerimi semaya
Bir ümit yeniden yine sen gibi doğuyorum
Elim sen
Ayağım sen
Gözüm sözüm özüm sen
Hatta şaşkın bakan yüzüm bile sen
Bilemezsin
Sen gittin ya yokum artık ben

Yüreğimin elleri yok
Sesi yok
Herşey eksik
Yarım
Herşey paramparça
Sensiz indirdi perdelerini sinemalarda

Bir gelsen
Ürkek bir ceylan gelirdi kapıma
Gökkuşağı fiyongunun ihtişamıyla sarardı her yanı
Havadaki toprak kokusu ölümü değil
Ellerini hatırlatırdı
Ve her gece
Sabahlar gelmesin diye düşleyeceğime
Geldiğin pencerenin tüllerini
Gelinlik yaparım hayallerime

Hadi bırak elindeki en mÜhim işi
Kapıları kapa
Yüzün dönsün benden yana
Sevdamın elleri
Değsin hele yüreğinin sesine
Anlayacaksın ki ne kadar da önemsiz dünya...

(26 09 2008)