*Sevdamı Feda Ettim* Şiiri - Sevilay Yüc ...

Gökyüzü kadar uçsuz mesafe var aramızda
Altında biz-trajedimiz..
Bir güvercin kanadınada yazılır öykümüz
Göğün yıldız toplanabilen en mahrem yerinede..
Utanmadık sevdalanmaya
Utanılası bu yer üstünde..

Ama;
Ölü bedenlerin belkide olmayan kefenini
Giyerken bedenimiz,
Gözyaşartıcı zulümlerin
Gözlerimize kurduğu infilak
Enes'lerin,Uğur'ların
Dilan'ların,Tuba'ların
Yaşayan yaşayamayan
Çocuklarımızın kirpiğinde patladıkça,
Utanır olduk sevda sözcüklerinden,
Utanır olduk arsızca asılabilen
ÖZGÜR Yüreklilerden! !

Artık güvercinler
Kanadıyla boğuyor kendini! !
Bulaşmasın diye süzülüşüne
Oluk oluk akıtılan kan..
Yıldızlarsa;
Elleriyle örtmüş yüzünü
Vahşetin kılıç kesmez
Tarihte asla silinmez lekesine
Olmasın diye tanık! !

Biz? ?
Ya biz? ?
İkimiz? ?
Tenselliği hiçe sayan
Destanlaşan sevgimiz..
Bir kavuşma 'belki'diye başlayıp
Belki ömrün yetmeyeceği bir
Zamanın koynuna giriş..
Olsun! !

Ama artık;
Ağıt revan olmasın anama,
Çocuklarım dilinden, kendinden
Ve sizlerin kininden korkmasın..
Kara yazılmasın tarihe bu kin
Ve Özgürce yaşanamayan sevdalar..

Güvercinler sevdiğimin hasreti
Saçlarımdan öpsün
Ve;
Duvarlarının arasından Maviyi çalıp
Taşlaşmış bezgin yüreklere serpsin..

Ben Sevdamı feda ettim

Yaşayamam! !

Bu zulüm

Bu ölüm bitmeden..

Peki ya siz;

Taşlaşmış yüreklerinizin içinde,

Kan kusturduğunuz göğün altında,

Yer üstünü utanılmayan,

Kuşların kendini boğmadığı,

Çocukların korkmadan baktığı

Bir tutam UMUT vadedermisiniz bana? ?

Edemezsiniz! !
Ama biz bunca ölüm ve zulüm içinde
Birbirimizi sevsekde
''Özgürlüksüz Asla'' diyor
Ve
Utanıyoruz! !