İstanbul'um,
ilk sevdam.
Beni gönlüne kabul eden,
bana sevmenin ne olduğunu öğreten.
Hoyrat gençliğimde içinde kaybolduğum,
beni toplayan İstanbul.
Yeşil gözleri boğazın yamaçlarında gönlüme seren,
beni, sevdanın doruğuna ulaştıran İstanbul.
En zor günlerimde,
çaresizliğin girdabında kaybolduğumda,
sahillerinde meltemiyle ruhuma sükuneti veren İstanbul.
Yıllarca uzak kalıp da,
döndüğüm ilk gün,
bu nanköre gönlünde en güzel yeri veren İstanbul.
Özlemiyle içimin ezildiği anda,
köşeyi döndüğümde tüm sevgisiyle karşıma çıkıp
beni bağrına basan İstanbul.
Bana "Mut Ülkem" olup,
"Umut Sultanı"mı veren İstanbul.
Sevdaya kollarında kavuşup,
yine kollarında kaybettiğim İstanbul.
Her anımda doyasıya yaşadığım,
soluk aldığım gökyüzüm,
gönlümü kaptırdığım,
ruhumun özgürlüğüne kavuştuğu İstanbul.
Seni içtiğim su,
ciğerlerime doldurduğum hava,
gördüğüm tüm güzelliklerden çok seviyorum.
Seni çok seviyorum.
Kahrolurcasına seviyorum.
Kahredercesine seviyorum.
Tüm benliğimle,
bencilliğimle,
nankörlüğümle,
içtenliğimle,
tüm gönlümle seviyorum, İstanbul.
Sevdiğim, sevgilim,
sevdam İstanbul.
11 Kasım 2019 İstanbul
Mustafa Erdal GüzeldemirKayıt Tarihi : 8.11.2020 19:56:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!