Sevdam Şiiri - Gökhan Gürsu

Sevdam

Düşüyordum kırılmış kalbimin parçalarıyla sırça sırça.
Umut çoktan alıp gitmişti başını benden yana umutsuzca.
Buradayım demek yetmez bazen olamazsın ya asla,
Bedenini kaybeden bir ruhun,anlamsızca varoluşuydu benimki.

Gökyüzünü unuttum, fanusun içine hapsolan kelebek misali.
Ufka bakıp bir adım gidemediğim limanda, sonsuz bekleyişim.
Alıpta başıma gidemeden çöktüğüm yerdeyim,
Bavulumdan saçılmış hayal kırırklıklarımla.

İstanbul’da yedi kat yaşanmış aşkların üstünde,
Bir fahişenin sigarısının düştüğü yerdeyim.
Saygısız adımlarla bastığım her taşın lanetlediği,
Herkesin uzağındaki bir ucube kadar tecrit.

Ben benden çoktan vazgeçmişken,
Hayat bana koca bir sıfırsın diye gülerken,
Bitmesini beklediğim bir şeyin kabullenişiydi,
Hiç olarak silinip gitmek.

Sen geldin sevdam, ışığın içinden,
Karanlıklarıma aydınlığı verdin, cömertçe karşılıksız.
Tir titreyen çelimsiz tutunuşuma ellerini uzattın,
Dudaklarında nisan yağmurlarının ıslağıyla.

Düştüğüm dizlerimin üstünden ayağa kalktığımda,
Elbiselerimde ne kadar birikmiş kirli sevgiler varsa,
Silkeleyip kurtardın beni.
Pırıl pırıl bir takım var üstümde sevginle bezeli.

Ben sana asla aşık olmayacağım yinede,
Neden? diye soruyorsun konuşmadan gözlerinle,
Sen bana beni verdin ben bile vazgeçmişken.
Aşkların üstünde bir şeyle seviyorum ben seni.

İstanbulda birikmiş yedi kat aşkların toplamı sevdalarla,
Sen benim sevdamsın…